Gelukkig, ik ben gelukkig!

Alweer een onderzoek, van het CBS dit keer, en het is een opmerkelijk onderzoek. Het schijnt zo te zijn dat mannen gelukkiger zijn als vrouwen?
Het is onderzocht dus zal het wel zo zijn denk ik dan, hoewel het procentueel gezien niet zoveel scheelt met de vrouwen, is het toch een feit. Ik vroeg mij dan ook altijd al af waarom ik mij zo gelukkig voelde, en nu weet ik het? Het hoort bij mijn man zijn!
Wat een wetenschap, ik voel mij steeds blijer worden. Niets krijgt mij meer van mijn stuk. Oh oh wat ben ik blij, ik huppel door de kamer terwijl ik dit type. O jee, ik kan dus huppelen en typen tegelijk? Nu ben ik nog veel gelukkiger, de eerste man die kan multitasken ge-wel-dig. Ik voel mij als de koning van de wereld. Wat zeg ik de keizer van het heelal!

Mij krijgen ze niet meer gek, ik ben blij, zo blij, ik trek mijn jas aan en ga naar buiten, ik huppel door de straten en huppel langs de winkels, en door mijn favoriete supermarkt. De koude wind strijkt langs mijn billen, o jee heb ik mijn broek niet aan. Geeft niks ik heb een blije onderbroek, zo huppel ik door. In de verte zie ik blauwe zwaailichten, politie? Maar waarom kijken ze niet blij? O ik zie het al, vrouwelijke politie! Ik lach ze tegemoet, en roep wat is het mooi vandaag! Ik ben zo gelukkig, o wat ben ik gelukkig!
De politie vrouwen zetten mij in het busje, nu ben ik nog veel blijer, in het busje is het lekker warm. En kijk wat leuk we gaan een stukje rijden!
Bij het politie bureau mag ik weer uit, ik huppel naar binnen naar de balie.
Gelukkig een man, en hij kijkt vrolijk, dat is mooi.

Ik loop mee met de agent, er komt ook een dokter binnen.
Hij neemt bloed af, ik roep nog wat was dat een lekkere bloedafname!
Ach doet u het nog een keer? Jammer hij doet het niet, maar niet getreurd! Mijn bloed wordt onderzocht op drugs en alcohol, niets te vinden natuurlijk, ik heb die troep niet nodig om gelukkig te zijn. Ik ben een man, drugs zijn voor het andere geslacht.
De dokter zucht en zegt, “breng hem naar het gesticht, daar onderzoeken ze hem wel”. Ik huppel mee met de goede man.
In het gesticht krijg ik een dwangbuis om, lekker strak. Helemaal niet erg. Lekker de armpjes strak tegen het lijf, kunnen ze mooi even uitrusten!
Mij krijgen ze niet gek, want volgens de dokter ben ik dat al!

Vrolijkheid en jolijt, daarvan krijg je nooit spijt!

Eppo