Week 2!

Afgelopen dinsdag was het zover, mijn tweede bezoek aan de diëtiste.
Ik parkeerde mijn auto in de parkeergarage, en liep met lood in mijn schoenen naar de praktijk.
Ik ging naar binnen en nam plaats in de wachtkamer, die opvallend leeg was. “Gelukkig maar” dacht ik nog, als ik ergens geen behoefte aan heb, is het aan van die Obese gesprekken. Zo in de trent van “hoeveel kilo is er bij jou af?” Nee dat wilde ik echt vermijden.
Maar goed ik zat daar in mijn uppie, toen opeens de mevrouw van de receptie eraan kwam lopen.
“U moet zich wel melden meneer”, klonk het dwingend!
“Melden hoezo?” schoot er door mijn gedachten heen.
“Wat moet je lelijke dreuzel!” Dacht ik geheel in de stijl van Harry Potter.

Niemand die zegt dat ik iets moet, maar deze dame deed dit wel!
“Ik kom voor de dietiste” zuchte ik.
“Oh dan moet u boven zijn” zei de vrouw van Atilla de Hun.
“Vorige week zaten ze nog beneden”, probeerde ik nog, maar een resolute wijsvinger stuurde mij naar de lift.
Eenmaal in de lift zakte de moed weer in mijn schoenen.
Ting, deed de liftdeur toen deze openging.
Ik keek rond, en ja hoor een wachtkamer vol met Obesievelijken!
Even voelde ik mij helemaal niet dik, ik zag een vrouw waar ik wel 2x in paste. Maar toen zag ik de afkeurende blik van een heerschap, die kennelijk al de nodige kilo’s kwijt was. Ik hoorde hem denken “wat moet jij nou? Amateur!”

Ik was erg blij dat ik naar binnen mocht.
De diëtiste was alleraardigst, ze vroeg hoe de eerste week was gegaan, en of ik het vol kon houden. Ik fleurde weer helemaal op tijdens het gesprek. Was de aanvaring met het binnenvaartschip bij de receptie al weer vergeten. Ook de afkeurende blik van de betweter in wachtkamer deed er niet meer toe.
“We gaan u wegen meneer Kuiper”, klonk het opeens!
Ik zakte bijna door de grond, nu zal ze zien dat er niks af is?
Met kloppend hart stapte ik op de weegschaal, ik durfde niet te kijken.
“Zo meneer Kuiper”, klonk het opeens. “Er is 2,5 kilo af!”
“Twee en een halve kilo, wow dacht ik nog”, ik liep met opgeheven hoofd door de wachtkamer. De nare man zat er nog, ik moest lachen wat een sukkel!

Eppo