Betrapt!
Ik word wakker in een veel te hard bed, mijn rug doet pijn en het is doodstil.
In de verte hoor ik een deur slaan, stappen komen dichterbij.
Nu komen ze voor mij schiet het door mijn hoofd, ik ga snel rechtop
zitten.
Een luikje in de deur gaat open en iemand zegt dat ik mijn handen door de deur naar buiten moet steken. Handboeien sluiten zich om mijn polsen, en ik moet meekomen. We lopen door de lange gang heen, links van mij is een vertrek waar
ik veel bloed op de grond zie liggen. Een duw in mijn rug zegt dat ik moet doorlopen. De angst maakt zich van mij meester, met knikkende knieën gaan we een soort van kantoor binnen.
Een man in een Italiaans maatpak draait zich om met
zijn draaistoel en zegt,
'weet u wel waarom u hier bent?' Ik schud mijn hoofd, al heb ik zo mijn vermoedens. ' U weet te veel' zegt de man in het pak. 'Daar houd de overheid niet zo van.' De man schud zijn hoofd.
De man
vraagt, 'hoe bent u er achter gekomen?' 'Wie heeft het u verteld?'
Ik schud mijn hoofd, en zeg 'ik begrijp u niet zo goed?' "Waar heeft u het over?' De maatpakman betoogt verder, 'u weet best dat ik het heb over F. van der G?' 'U bent erachter
gekomen dat wij "de overheid" hem hebben ingehuurd om Pim Fortuin te vermoorden.' 'Gelooft u mij dat was echt nodig!' Deze man was een gevaar voor het voortbestaan van Nederland!'
'We hebben nu een probleem, u weet hoe het is gegaan.'
'En dat is niet zo mooi, zeker niet als u het rondbazuint.'
'Ik stamel, sorry maar ik wist het niet zeker heb het bij toeval kennelijk bij het rechte eind gehad?' 'Is dat zo erg?'
De man in het pak wordt langzaam
rood en zegt met harde stem, 'natuurlijk is dat erg!' 'Wat denkt u wel?' 'Als dit verhaal een eigen leven gaat leiden, dan is het eind zoek.' De man vervolgt, 'u heeft bekend, dat maakt het een stuk makkelijker.' 'Dan kunnen we uw familie wellicht buiten schot
houden.'
Een rilling loopt over mijn rug, en ik wordt teruggebracht naar mijn cel.
In afwachting van mijn proces? Of staande executie? Ik hoef niet meer te worden verhoord, dat bespaard mij een hoop ellende zei de man!
Ik vermoed dat dit over de martelingen gaat. Later die middag hoor ik weer gegil en geschreeuw, van een man dit keer. Het gaat maar door, het doet pijn in mijn hoofd. Ik kan het niet meer aanhoren. Zo snel als het kwam is het ook weer weg. In mijn
cel zit een klein raampje, ik probeer omhoog te klimmen, maar helaas lukt dat niet. Opeens krijg ik een goed idee, als ik op de wastafel ga staan kan ik er net doorheen kijken. Kennelijk staat het gebouw in een bosrijke omgeving want ik zie veel bomen. Opeens
een rilling maakt zich van mij meester, ik zie mannen sjouwen met een brancard, op de brancard ligt het levenloze lichaam van een man. Ik kan niet zien waar ze heengaan maar zie door de bomen een gebouw staan. Ga toch maar weer op bed liggen, ik moet hier
weg maar hoe? Het moet gewoon...!
Wordt vervolgd,
Eppo