De grote concurrentiestrijd tussen de grote supermarkten is nu echt losgebarsten.

Je kunt er niet omheen, als je voor een bepaald bedrag koopt ontkom je er niet aan. Je krijgt dan gratis allerlei poppetjes of beestjes, hele volkstammen lopen de winkels plat om eraan te komen.

De plaatselijke jeugd biedt zijn diensten aan, om in ruil voor de kleinoden je boodschappen in te pakken of naar de auto te brengen.

Het moet toch niet gekker worden!

Het lijkt wel goud, en wat is het nou helemaal, een stukje plastic, een vaak slechte kopie van een strip of tekenfilmfiguur.

Wat moet je ermee? Wat een troep, slecht voor het mileu, het zijn echt weer van die hebbedingetjes. Als je ze hebt kijk je er niet meer naar om.

Toch zijn er mensen die het verzamelen van deze zooi tot een ware kunst hebben verheven, zij organiseren ruilbeursen en bijeenkomsten waar je alle ins en outs van de figuurtjes kunt vragen, je kunt er je dubbele poppetjes ruilen, en tevens met mede verslaafden contact leggen.

Meestal zie je dan pas dat je niet alleen met dit virus bent besmet.

Maar ondertussen kopen mensen zich helemaal suf om hun collectie compleet te krijgen.

De hele prijzenoorlog werd ooit ingezet met de Flippo’s, deze zaten in zakken met chips, helaas nadat er een paar mensen in een Flippo waren gestikt zijn ze er toch maar weer mee gestopt.

Alleen de naam al Flippo! De bedenker van deze gadget keek naar zijn creatie en dacht, ik zoek een korte maar pakkende naam. Tenslotte zijn de mensen die ze gaan sparen niet al te slim, dus zoek een naam die ze kunnen onthouden.

Wat hebben we allemaal al niet gehad in de loop der jaren, Wuppies, Smurfen, Woezzies en Wassies noem het maar op!

Je kunt het zo gek niet bedenken, of er is wel eens een gadget van gemaakt, tenminste zo lijkt het.

Zou het niet leuk zijn als we gewoon eens stoppen met die rotzooi?

Of toch maar niet, anders krijgen wij nog de schuld van het ineenstorten van de Chinese economie!

Weet je wat ik zie als ik gedronken heb?? Beestjes allemaal beestjes!!!!

Eppo

Het overkomt mij vaak, veel te vaak ik wordt er niet goed van!

In een restaurant heb je altijd een plek, die door het bedienend personeel wordt vergeten. Een plek waar de serveerster altijd snel doorloopt, waardoor het lijkt alsof de plek niet bestaat.

Dat is de invisible table, in iedere horeca gelegenheid heb je er wel een.

Als je plaats neemt aan een dergelijke tafel, merk je aanvankelijk helemaal niets. Totdat je wilt gaan bestellen.

Je kan wuiven, fluiten roepen en stampen, de serveerster heeft het heel druk met van alles, behalve met het opnemen van jou bestelling.

Ik heb er kennelijk een neus voor, om steeds weer dezelfde fout te maken, en in de dode hoek van het etablissement te gaan zitten.

Hoe herken je de invisible table? Niet dus!

Toch zijn er kenmerken waaraan je de Bermuda Restaurant Driehoek kunt herkennen.

Het zijn vaak tafels die leeg staan terwijl de rest van de zaak stampvol zit.

Men hoeft niet te raden waarom dat is, nooit aan gaan zitten dus.

Ik heb weleens aan de beruchte tafel gezeten, waarbij ik uren en uren heb zitten wachten, gewoon bij wijze van experiment.

Eens kijken of ik toch nog word bediend? Nou je kunt zitten tot je een ons weegt, en als er al wordt bediend dan door de pastoor, nadat je bent overleden aan dezelfde tafel.

Waarom bestaan deze tafels eigenlijk?

Dat weet niemand, als je er de uitbater naar vraagt zal hij ontkennend antwoorden. Het niet bedienen van klanten, komt in zijn restaurant toch niet voor?

Nee natuurlijk niet maar ondertussen.

Een voorzichtige schatting is dat een invisible table, een horeca uitspanning, al gauw een slordige dertigduizend euro per jaar aan omzet scheelt. Toch geld zou ik denken, maar iets wat je niet ziet, is er natuurlijk niet. Zo werkt het nou eenmaal bij mensen.

Nee het is en blijft een fenomeen, de invisible table, en het zal er altijd wel zijn vrees ik.

Als je in een restaurant niet wordt geholpen, ga dan gewoon weg en groet de baas bij het weglopen, zodat hij zich afvraagt he… waarom heeft die niets besteld?

Misschien worden ze dan eens wakker!

Eppo

26-08-13 Heen en weer!

Een tripje naar een eiland, ik kan het een ieder aanraden.

Je bent er effe lekker uit, en je kunt even helemaal ontspannen.

De pret begint al op de veerboot, je zoekt een mooi plekje aan dek, zit lekker op een bankje. De zon schijnt je in het gezicht, en niets staat een mooie dag nog in de weg.

Met de ogen gesloten voel je de warme zon in je gezicht, tot ……….waar komt die schaduw vandaan?

Er zijn dan altijd weer van die mensen, van die lui die zwakbegaafd als zij zijn, gewoon dwars voor je neus gaan staan.

Hun dikke reet naar je toe gericht, en je hoopt maar dat hun sluitspieren, zich tijdens de reis niet gaan ontspannen.

Er zijn momenten in je leven die je snel wenst te vergeten, daar is dit er een van.

Plotseling voel je een zachte verkoelende nevel in je gezicht, je buurvrouw is met een sprayflacon zonnebrand bezig, natuurlijk had ze geen rekening gehouden met de wind. Je wil er wat van zeggen maar als je mond opengaat, krijg je alsnog een spray zonnebrand in je mond, mmm smaakt naar lavendel, tenminste als je weet hoe dat smaakt?

Dat heb je gehad, je staat op en wil een andere zitplaats gaan zoeken, je denkt laat ik maar eens binnen gaan kijken.

Automatische schuifdeuren gaan open als je aan komt lopen, en gaan weer keurig dicht als je er door heen bent.

Aan zijkant van de veerboot heb je ook bankjes gezien, daar ga ik zitten denk je dan.

Snel loop je naar het zijdek, kijk er is nog een plekje vrij!

Je gaat zitten, geen idioten die voor je gaan staan, en je voelt je weer lekker ontspannen.

Ach wat leuk, er zijn mensen die de meeuwen voeren, ze eten gewoon uit je hand. Had ik ook maar brood meegenomen denk je nog.

Dan klinkt er een signaal, de veerboot is aangekomen iedereen begeeft zich naar de uitgang.

Ik wacht het rustig af tot de meesten weg zijn en loop ook naar de uitgang.

Als ik naar buiten stap voel ik een grote druppel op mijn hoofd vallen.

Met mijn handen voel ik dat het meeuwenstront is, getverr….!

Mijn dag op het eiland is begonnen!

Eppo

De familie Jousma is inmiddels aan het einde van hun vakantie gekomen.

Ze hebben zojuist hun hotel verlaten, en zijn aan de terugreis van hopelijk 17 uur begonnen.

Ze zijn lekker op weg richting het Noorden en na een paar uurtjes besluit de familie even te

pauzeren. Ze zijn gestopt op een echte Franse parkeerplaats, waar je geen normale toiletten hebt maar een gat in de grond. Aan de wand hangen 2 beugels om je vast te houden.

Fransen vinden dit kennelijk normaal, hoewel ze in hun eigen huizen ook gewone toiletten hebben.

Maar goed moeder Nelleke moest nodig, en ze heeft al haar moed verzamelt om het vieze toilet hok in te gaan.

Eenmaal binnen stinkt het ontzettend, en zwermen zwarte strontvliegen gaan steeds op haar hoofd zitten, moeder slaat met haar handen continu om zich heen.

Maar goed de nood is hoog, en Nelleke laat haar broek zakken en grijpt de beugels vast, zij laat zich een beetje achterover leunen en doet haar behoefte.

Ze is bijna klaar en ze hoort een getik, 'wat is dat' Nelleke kijkt naar de muur waar het geluid vandaan komt. Ze ziet nog net dat de schroeven van de beugels uit de muur glijden, en het volgende moment valt ze achterover in de berg menselijke uitwerpselen van ongeveer 200 personen die eerder die dag zijn geweest.

Moeder Nelleke schreeuwt het uit en krabbelt overeind, alles zit onder de stront, haar jurk, haar rug, alles. Het stinkt enorm, ze loopt naar buiten toe waar een verbaasde menigte mensen haar aankijkt alsof ze van een andere planeet komt.

Vader ziet haar aankomen en roept wat is er gebeurt? Alsof dat nog uitleg nodig heeft, getuige haar bruine achterkant. 'Ik.. ik... ben gevallen in het toilet' huilt Nelleke, de zwermen vliegen van zich afslaand. 'Zo kun je de auto niet in' bromt vader Ben.

'Hoezo niet'!!! Moeder kijkt hulpeloos alsof ze in een vreemd land zal worden achtergelaten.

' Nou ja ik bedoel' stamelt vader Ben, 'je bent een beetje vies geworden'.

' Ja dat haalt je de koekoek' moeder wordt nu echt boos, ' ik heb schone kleren nodig'.

Vader pakt snel de koffer en haalt een joggingpak te voorschijn, tussen 2 auto's in en met een paar Jerrycans water wordt de schade beperkt.

Moeder voelt zich nog wel vies maar het gaat nu wat beter, de strontjurk verdwijnt in een afvalbak, en niet veel later zijn ze weer onderweg naar huis.

Alles wat mis kon gaan, ging mis deze vakantie, het lijkt wel of er een vloek op ruste.

Vader denkt bij zichzelf, ' Frankrijk, dat nooit meer'.

Moeder denkt alleen maar aan een warme douche, om de laatste restjes stront uit haar oren te wassen. En de kinderen Popke en Diewke willen maar een ding, en dat is thuis zijn.

Na een kleine 16 uur rijden rijden ze eindelijk hun straat in Leeuwarden weer binnen.

Een buurman komt naar buiten en vraagt' leuk dat jullie weer thuis zijn, hebben jullie het leuk gehad'?

Op dat moment wil moeder iets zeggen, maar vader valt haar in de rede en zegt ' het was een vakantie om nooit te vergeten'!

Eppo

Eindelijk na een lange warme rit is de familie Jousma aangekomen bij de Middelandse Zee kust, oftewel in Frankrijk de Cote Azur genaamd.

Nu nog een hotel, goed zoeken en waarempel eentje gevonden, en nog binnen budget ook.

Iedereen fleurt langzaam weer een beetje op, de mooie hotelkamers en de zachte bedden, daarbij het mooie uitzicht, en het vakantie gevoel is weer helemaal terug.

Vader Ben zegt, ‘kom laten we wat gaan eten, beneden in het restaurant’.

Zo gezegd zo gedaan, en na korte tijd zit een ieder met een menu kaart voor zijn neus, een Franstalige welteverstaan.

MMM ‘dat wordt lastig’ mompelt vader Ben, ‘wat zal ik nemen’?

De rest van de familie houd het bij Pizza, dat schrijven de fransen op dezelfde manier. Vader Ben moppert, ‘zijn we een keer in het buitenland, dan ga ik geen Pizza eten’. ‘Ik wil iets van het land’, mmm Tripes dat lijkt mij lekker’.

Moeder Nelleke zegt nog,’weet je het zeker’? ‘Je weet niet eens wat het is’?

Vader Ben eigenwijs als altijd zegt, ‘als ik straks zit te smikkelen krijgen jullie helemaal niets’!

Het eten wordt besteld en na een klein uurtje komt het op tafel, lekkere Pizza’s met kaas, tomaat, ham en allerlei lekkers erop. Het eten voor Ben ziet er uit als een stuk vlees, heel donker van kleur, beetje stevig van structuur, en het ruikt niet echt aangenaam.

Diewke denkt, ‘waar heb ik dit meer geroken’?

Popke is druk met zijn Iphone in de weer en probeert verbinding te maken met het internet.

Vader Ben begint te eten, de smaak is al net zo als het ruikt, eigenlijk gewoon vies! Vader wil zich niet laten kennen en eet flink door, om maar niet te laten merken dat het vreselijk smaakt.

Opeens zegt Popke, ‘het is gelukt ik zit op het internet, effe Googlen op Tripes’!

‘Aha’zegt Popke, ‘Tripes is Pens, koeienmaag, dat is toch hondenvoer’?

Vader Ben voelt het bloed uit zijn hoofd wegtrekken, zijn pas doorgeslikte blokjes Pens komen langzaam weer omhoog, en verzamelen zich aan de achterzijde van zijn keelsgat, Bluurrrgghhh, vader kotst zo over de tafel heen, recht over de borden met Pizza, hij voelt zich kotsmisselijk.

Zoon Popke probeert nog een grapje te maken zo van, ‘ik dacht wij niets kregen’? Maar de woeste blik van zijn vader doet hem snel zwijgen.

Vader snelt zich het restaurant uit, de kelners verdwaast achterlatend.

Ben denkt bij zichzelf, ik eet voortaan alleen maar Pizza!

Eppo