Tussen de Bielzen.
Kees is een man van midden 40 met een stevig postuur.
Hij is van het sportschooltype zonder ooit in een sportschool te zijn geweest.
Kees werkt bij Prorail, een fijne baan in de buitenlucht met voldoende lichaamsbeweging. Dit stond ooit in een wervingsfolder die op de middelbare school van Kees werd uitgedeeld. Prorail was toen nog gewoon Nederlandse Spoorwegen, een baan om trots op te zijn. Later toen het onderdeel waar Kees werkte Prorail ging heten werd alles anders. Prorail werd een z.g.n. echt bedrijf, we moeten winst gaan maken zei de chef van Kees, daar worden we allemaal beter van!
De Chef keek er gemaakt gelukkig bij toen hij dit aan Kees vertelde, dit kwam doordat hij media training had gehad, en had geleerd hoe een slechte boodschap verkocht kan worden. Kennelijk was de Chef geen goede leerling, want Kees had hem door.
Enige tijd later stond Kees ingedeeld bij een ploeg, voor het onderhoud, aan een traject tussen Utrecht en Amsterdam. Als ervaren rot wist Kees precies wat er allemaal moet gebeuren om een veilige treinreis te kunnen garanderen.
Maar alles ging anders de Chef van Kees vertelde dat zij voortaan een nieuwe lijst meekregen. Hierop stonden nog maar de helft van de onderhoudswerkzaamheden.
Dit was nodig want onderhoud is duur, dus dat doen we zo min mogelijk.
Aldus de boodschap van de Prorail Top aan de onderhouds mensen.
Kees kreeg er een soort van onderbuik gevoel bij toen ze aan het werk moesten.
Voor zijn gevoel was het werk nog helemaal niet af toe hij naar huis ging, vroeger moesten ze de nieuwe bouten in de rails extra nalopen of ze wel goed vast zaten.
Uit ervaring wist Kees dat dit er dan meestal nog een paar losse tussen zaten.
Kees ging naar huis met de wetenschap, dat er op het traject waar hij aan had gewerkt iets niet goed was, hij wist dat het de komende dagen helemaal mis kon gaan.
Hij kon er die nacht niet van slapen en belde de volgende ochtend zijn Chef op.
Maak je niet druk dat is jou verantwoording niet zei de Chef, en toch voelde het voor Kees wel of het zijn verantwoording was.
Kees kreeg steeds meer psychische problemen door de wetenschap, dat door het halve werk van Prorail mensen konden verongelukken.
Hij durft zelf niet meer met de trein ondanks zijn gratis jaarkaart.
De bedrijfs psycholoog zegt, het maakt niet uit dit zijn nieuwe regels, en degene die ze heeft bedacht weet waar hij het over heeft, vroeger werd er teveel aan onderhoud gedaan, en daarom denk jij nu dat dit niet goed is.
Kees was even gerustgesteld maar kon nog steeds niet slapen, hij draaide en woelde in bed en dacht maar aan die losse bouten, die ieder moment konden lostrillen.
Kees zit nog steeds thuis en kan niet meer werken, hij is geestelijk kapot, de druk van wat er mogelijk kan misgaan, en wat hij van zijn baas niet mag verhelpen, is hem fataal geworden.
Vandaag leest hij in de krant dat er een belangrijk inspectie rapport was blijven liggen in een la op het ministerie. Als de overheid zich niet verantwoordelijk voelt voor haar burgers, waarom voel ik mij dan wel verantwoordelijk ‘dacht Kees nog’?
Waarschijnlijk was Kees er nog 1 van de oude stempel, mensen die staan voor wat ze doen, en niet zoals van die valuta geile kantoormannetjes die alleen maar aan hun balans denken, en niks geven om hetgeen waarvoor ze zouden moeten staan.
Kees gaat als een gebroken man de Ziektewet in, een uitkering zal hij nooit krijgen.
Die krijg je alleen als je bijna dood bent. Arme Kees!
Eppo