We zijn weer terug na een welverdiende vakantie.
Heerlijk een weekje weg geweest naar Duitsland, een prachtig land met lekker eten en drinken, en over
het algemeen hele aardige mensen.
Wij hadden dit jaar gekozen voor een auto rit via de Romantische Strasse, eerlijk is eerlijk dat is een hele mooie route.
We
eindigden in de Beierse Alpen in het plaatsje Grainau, aan de voet van de hoogste berg van Duitsland de Zugspitze.
Omdat wij als echte Toeristenbelasting betalende buitenlanders, een kaartje hadden ontvangen,
waarmee we met de Zugspitze trein meekonden, besloten wij op een zeker moment, om dit ook te gaan doen.
Wij gingen naar het station van de trein, en op weg naar boven, met het toeristenkaartje was dit
geen enkel probleem.
Eenmaal boven aangekomen was er sneeuw, een prachtige witte wereld!
Ik had dit nog nooit meegemaakt in september, en was
nog nooit zo hoog op een berg geweest. Wij genoten hier dan ook met volle teugen van.
Toen wij weer naar beneden wilden gaan, stak ik mijn
toeristenkaartje in de kaartlezer, en wilde het poortje open doen. Het poortje bleef dicht en ik probeerde het nogmaals, en toen opeens……..niet te geloven, was hij daar opeens “De Mof”, hij zat met zijn grijnzende kop achter
het loketje van het station.
Ik had er vaak over gehoord via ouderen, die weleens vertelden over “de
Moffen” die mensen oppakten en afvoerden, “Moffen” die het bij elkaar geschraapte eten van hongerige mensen afpakten. Vreselijke gewetenloze mensen, die graag een ander het leven zuur maakten. Ik relativeerde deze verhalen altijd, zo
van ach, het was een andere tijd, en ik dacht, nu is het anders en bestaan zulke Duitsers niet meer. Maar nu stond er toch echt ééntje voor mij, de Mof brieste mij met bevelende stem toe dat ik een verkeerd kaartje had. En dit was allemaal mijn
eigen schuld, ik had moeten weten dat ik hier niet naar toe mocht reizen met een toeristenkaartje, en dat allemaal op een toon alsof ik nu ieder moment kon worden afgevoerd in een dichte treinwagon.
Het
leek dan ook of het vrolijke bergstationnetje was veranderd in een naargeestig oord, van waaruit je een zekere dood tegemoet kon gaan.
De
vreselijke Mof brieste en schreeuwde naar mij, en naar mijn vrouw.
Tijdens deze tirade keek ik om mij heen, en zag in gedachten rijen vol zieke moeders ,met ondervoede kinderen op hun armen staan.
Klaar om te worden afgevoerd door deze Mof! Toen ik weer terugkeerde in het heden, besloot ik om maar weg te lopen, door de open deur naar het perron.
“Het zal wel een misverstand zijn,”
dacht ik nog?
De Mof marcheerde achter ons aan, en beveelde ons van het perron af te gaan,
“ ik haal de politie erbij” krijste hij!
Even meende ik de woorden Schwein en Hund te herkennen, maar dat weet ik niet helemaal meer zeker.
Intimidatie was een feit, en om verdere escalatie en vermeende deportatie te voorkomen, besloten
wij om terug te gaan naar het loket.
Mijn arme vrouw en ik, begrepen er niets van? Dit kon toch niet waar zijn?
Moffen zijn er toch niet
meer? Hoe kon dit? Was er nog eentje overgebleven?
De Mof beval ons voor het loket plaats te nemen.
Hij loerde naar mijn portemonnee, ik dacht
nog “hij wil geld zien”!
In mijn beurs prijkte al sinds 3 dagen een briefje van honderd euro. En omdat dit bij mij een zeldzaamheid
is, was ik daar best trots op!
Maar nu loerde de Mof er naar, en hoe hij het voor elkaar kreeg?
Opeens lag de honderd euro met nog twee tientjes
in het betaalbakje van het loket. Dat is de magie van een Mof, met hun geest dwingen ze je dingen te doen, die je normaal nooit zou doen!
Ik kreeg zeven euro terug en twee kaartjes voor de trein.
Al met al een duur ritje voor nog geen 10 km rijden, voor dit geld had ik in Berlijn kunnen zitten! Tijdens de rit terug, keek ik schichtig om mij heen alsof ik mezelf wilde geruststellen! "Rustig maar het is een
gewone trein!"
Eenmaal beneden aangekomen, liepen we nog even langs het loket van het beneden station. Daar bleek dat we ook nog eens tien euro teveel hadden betaald.
En dat is allemaal de schuld van die smerige Rotmof!
Eppo